Ja laps, het is al oktober. De maanden vliegen voorbij en ik had al lang mijn tweede reeks moeten versturen. Maar de zomer deed me vertragen (en het overlijden van mijn schoonmoeder had zijn weerslag, op artistiek vlak viel ik even helemaal stil) en daardoor schoot ik pas eind september terug in actie.

Ik bespreek het eerste postpakket met Rachael, een bevriend kunstenaar. Kritisch. Het lijkt ons beter om een groter pakket te versturen. Zou het een idee zijn om de plastieken cellofaantjes achterwege te laten? Ik wil ook graag iets doen met de doos, dus dat zal de eerste stap zijn. Ook wil ik er 'nieuw-gemaakte' kaarten in, maar die moet ik nog maken. De maker in mij ziet de berg werk die ik bedenk en aarzelt. Maar vervolgens vliegt ze erin. Ik beschilder binnenkanten van dozen, ik schrijf er woorden op. Ik scheur en plak en schrijf. Ik amuseer me. Plezier.

Ik vraag aan Anneleen, dat is de grafisch ontwerper waarmee ik vaak samenwerk, om een nieuw ontwerp te maken voor de nieuwe reeks van postkaarten die ik voor ogen heb. Ik investeer. Ook in Barboék en in Quadro vragen ze naar nieuwe kaarten. Kan ik meerdere vliegen in één klap slaan? Wellicht wel. Ik heb ook nog een aantal stapels prints liggen die ik nog om te toveren heb in kunstkaarten. Ik ga ermee aan de slag. Ik bel met Anneleen. Stap voor stap realiseren zich dingen.

Het is meer werk dan ik dacht. Ik denk 'het is het waard' dus ik doe zonder te denken over de tijd die nodig is om het allemaal rond te krijgen. Aarzelend verlaat ik het 'time is money' narratief (een bijzonder dominant narratief als zelfstandige-in-hoofdberoep) alsook het narratief van 'werktijd moet efficiënt besteed worden' (druk-druk-druk, weet je wel?). 

Ik maak korte metten met de gedachten die zeuren in mijn hoofd. Ik zet een leuke playlist op, de zon schijnt binnen, ik drink een tas thee en ondertussen ben ik bezig. Terwijl ik werk orden ik mijn gedachten. De moeilijke dingen van de week, het begeleidingswerk, het conflictwerk, het mensenwerk. Het is weer stevig geweest de voorbije weken. Ik voel het knagen in mijn lijf. Ik ben blij dat ik mijn gedachten -en vooral mijn handen- een hele dag op iets anders kan zetten.

Ik maak een tweede 'zine' (een handgemaakte en handgeplooide nieuwsbrief), ga terug naar hoe het leven liep in de lente van 2024. Een hele dag werk ik aan de zine. Het is fijn om terug te blikken. Ik blader in mijn agenda, terug in de tijd. Ik scroll door mijn foto's. 

Ik denk na over dialoog. In het eerste postpakket nodigde ik mensen uit te laten weten of ze graag mee wilden doen met het postpakket. Twee van de zeventien nieuw-aangeschreven mensen bevestigden dat. Van drie mensen vernam ik dat ze liever niet meedoen. Van de twaalf anderen weet ik dat niet. 

Zou ik hen aanschrijven om te vragen wat ze wensen? Durf ik dat? Of zou ik dat niet doen? Want ik wil hen niet pushen en hen evenmin in verlegenheid brengen. Ik kan ook gewoon twaalf nieuwe mensen aanschrijven. Maar dan missen de twaalf anderen het vervolg. What to do? Het is wikken en wegen.

In tussentijd krijgt het tweede pakket vorm. Stap voor stap ontstaan de maaksels die het tweede postpakket (fel oranje deze keer) willen vullen.