Mijn verhouding met sociale media is ambigu. Ik zit op 3 kanalen. Facebook, Instagram en LinkedIn. Elk van die kanalen ervaar ik anders en gebruik ik anders.

Facebook: Hoe minder, hoe beter. Ik ervaar het als een marktplaats waar iedereen zijn waren tentoonspreid en waar hard geroepen wordt. Soms kan dat gezellig zijn. Meestal is het me teveel. Te druk, te weid verspreid. En veel sociale verplichtingen. Heel af en toe waag ik me erop, wanneer het moet, of wanneer ik een oproep doe voor het één of ander.

LinkedIn: Heerlijk medium, professioneel verbinden en leren, veel interessante lectuur. Ik verbind met met professionals die boeiende content delen. Zelf deel ik ook. Voor De Broeikas en vanuit mezelf. LinkedIn geeft zelden stress.

Instagram: Een manier om een portfolio op te bouwen en te weten wat ik wanneer maakte. Verder is het voor mij een kanaal dat ik gebruik om een snelle inblik te geven in mijn werk. Ik heb een aantal accounts. De belangrijkste zijn @bioartprint (voor mijn vrij werk) en @anje.claeys (voor alles over scribing). Daarnaast zijn er ook een aantal gelegenheidsaccounts voor specifieke projecten. Posten op Instagram helpt me om zichtbaar te leren zijn, om aan storytelling te leren doen. Het hoort bij het kunstenaarschap. Ergerlijk op Instagram zijn de vele nutteloze reclameberichten. En de rare profielen gemaakt door computers.

Maar dus: via Instagram en LinkedIn maak ik mijn werk -stukjes ervan althans- publiek. Het vergt altijd een inspanning van me, het gaat zelden vanzelf. Likes voelen als een soort van beloning. Wanneer er geen likes komen, frons ik mijn wenkbrauwen en dan voel ik me onzeker. Het onzekerheidsalgoritme van huis Meta, we zijn er alllemaal gevoelig aan.