Maandag 4 september 2023

Deze foto werd 2 jaar terug genomen, in oktober 2021, door fotografe Birgit Sterckx. Ik was nog maar pas op Keizersberg, in mijn atelier daar. Een eigen atelier is altijd al een droom van me geweest. Vroeger had ik een atelier thuis, op zolder, maar dat werkte niet voor me. Thuis was er teveel afleiding, en waren er andere zaken die mijn aandacht vroegen. Daardoor kon ik niet helemaal genieten van het thuis zijn en had ik nooit helemaal het gevoel te voldoen op werkvlak. Tijdens Corona raakte dat evenwicht helemaal zoek en besloot ik om een plek te gaan zoeken voor mijn artistieke activiteiten in een spirituele omgeving. Ik aasde al langere tijd op een plek in de Abdij van Park maar dat plan ging niet door. De ruimtes zouden daar anders ingevuld worden. En toen, als bij een wonder, hoorde ik van een cowerkplek in de Abdij van Keizersberg. Ik ging er op bezoek, ze waren toen net bezig met de renovatie van de 'kunstvleugel'. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik zegde meteen toe. Een schappelijke huurprijs, een rustgevende plek. Net wat ik zocht. Het was nog een hele tijd wachten alvorens ik er echt kon intrekken maar in mei 2021 was het zover. Blij dat ik was.

Terugblikkend op de voorbije 2 jaar kan ik wel zeggen dat ik tevreden ben dat ik de stap zette. Een eigen atelier buitenshuis bracht me veel. Nieuwe contacten, een nieuw netwerk, een fijne thuisplek, een voet-aan-land in Leuven, de nabijheid van het spirituele, een plek die helemaal van mij is, een plek waar ik klanten kan ontvangen, een plek waar al mijn artistiek werk samen is (en niet meer verspreid over alle kasten van het huis), rust, denkruimte, my space. Ook is er de dagelijkse fietstocht van thuis naar daar, de fijne vibes in het gebouw, de diversiteit van de bewoners, het groene park rondom, een boeiende mix van vanalles en nog wat. Precies wat ik graag heb.

Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo is er het enkel glas (in de winter te koud, in de zomer te warm), geen stromend water in het atelier (dus zeul ik rond met bakken), veel trappen, geen ophangsysteem en soms veel lawaai (van hamers en drilboren). Maar het is er goed. Ik ben er graag. Een gebouw kan een magnetisch effect uitoefenen op mensen. Dat weet ik vanuit het werken in en vanuit De Broeikas. Mijn atelier in de Abdij van Keizersberg heeft zo'n magnetisch effect op mij. Als ik kon was ik er elke dag, en dus probeer ik dat. Zo veel en zo vaak mogelijk daar te zijn, aan het werk, bezig zijn met kunst, zoekend, onderzoekend, makend, doend.

En wat helemaal de max is: de uitbaters van de plek denken mee met ons mee. Ons, dat zijn het handjevol kunstenaars die in de Abdij vertoeven. We zijn in de minderheid, maar we staan wel stevig. Komende donderdag is er een eerste formele vergadering gepland, dus wie weet gaat dat wel ergens heen, met het kunstenaarscollectief van de Abdij van Keizersberg.

Tevreden maakt het me, deze terugblik.

Foto credits: Birgit Sterkcx