Sinds januari 2021 ben ik als kunstenaar verbonden met UPC KU Leuven waar ik werk op een dienst die ondersteuning biedt aan jongeren en hun gezinnen die vastlopen in het leven. Mijn rol is om het proces van de jongere op een artistieke manier te documenteren. Ik doe dit via een visualiserende taal, ik maak zaken zichtbaar. Schoonheid, zo leer ik, is daarin een essentiële component. Aandacht eveneens. Met zorg en toewijding maak ik dingen zichtbaar. De moeilijke dingen die vaak dominant om aandacht roepen, maar ook de fragiele en kwetsbare kiemen die wensen te ontstaan. 

Op het einde van zo'n traject, wanneer de laatste gesprekken gevoerd zijn en het afrondingsritueel verlopen is, trek ik me terug in mijn atelier. Daar broed ik op een creatie die ik maak voor de jongere. De vorm waarvoor ik gekozen heb is een leporello. Een leporello is een harmonica-boekje, dat tegelijk uitgestrekt en compact is. 

Leporello-Art heeft als intentie om mensen terug in verbinding te brengen met de veelheid van verhalen die in hen leven. Je kan het zien als een caleidoscopisch herinneringskunstwerk, met een biografisch karakter. Een leporello is een harmonicaboekje dat in zijn opengevouwen vorm een uitgestrektheid kent en dichtgeklapt in de hand past. Zo kan de leporello makkelijk meegenomen worden en uitnodigen tot warme dialogen in veranderende contexten. 

De leporello wil drager zijn van een veelkleurig en meerstemmig verhaal, dat breder is dan het enkelvoudige probleemverhaal. Dit gebeurt aan de hand van een collage van afbeeldingen, snipsels, objecten, woorden en zinnen. Deze verwijzen naar essentiële inzichten die mensen opdeden tijdens een therapeutisch traject. Ook vaardigheden, talenten, belangrijke mensen, plaatsen, relaties, gebeurtenissen, waarden en dromen kunnen erin opgenomen worden. De leporello documenteert al deze zaken op een samenbundelende en coherente wijze en draagt zo bij tot het zich blijvend herinneren van de mozaïek die leven heet. 

De leporello verankert fragmenten van schoonheid in moeilijke contexten en nodigt uit tot levendigheid in donkere realiteiten.

Op dit moment liggen er 7 mappen op mijn kast. Ik zie ze liggen maar ik neem ze nog niet vast. Het werk dat ik nu te doen heb ligt immers niet in het tastbare maar in het onzichtbaar verbinden met elk van hen en de inspiratie toe te laten. Weldra, dat weet ik, komt plots de energie om te gaan handelen en doen. Dan neem ik een map, ik sla hem open, neem er een leporello bij en ga ik ermee aan de slag. Maar nu nog even niet. Wachten op het goede moment. Het zit eraan te komen. Dat voel ik.