Een schild. Hard en
ondoordringbaar haast.
Enkel in zijn ogen lees ik iets van kleur.

Zijn buitenkant is zwart.
Zijn haar telt alle kleuren.
Tattoo's en piercings. Een metalen riem. Een leren broek.

Mijn ogen zoeken de zijne. Hij flitst terug.
Schuchter. Als een wild konijn. Zachter dan zacht. Zo voelt zijn energie.
Steeds vluchtend onderweg. Zijn ogen. Ze schieten van links naar rechts.

Zoekend naar contact.
Samen tekenen, samen spreken, samen zijn.
Als schildpadden onderweg. De grote volgt de kleine.

Heel even zakt het schild, de zon breekt door.
Het vierkant rondt zijn hoeken af.
Rond toont zich het begin van iets dat lijkt op een cirkel.

Vaagweg in de verte. Als je goed kijkt.
Het ontroert. Even.
En dan is het weer voorbij.

(Dropping the shield. The building of trust. For only one second. Perhaps.)