Ergens in het midden tussen begrepen worden en zich begrepen voelen, gebeurt herstel. Stap voor stap, magisch haast. Het donkere temmen, het licht toelaten. Ze is zo speels als een achterdeur. Zo breekbaar als porselein. Haar veters zijn knalgeel. Ze bijt haar nagels van zich af. Ze houdt van coole outfits. Felle kleuren: roos, geel en lichtblauw. Ze laat van zich horen. Ze zoekt naar woorden en zinnen. Ze verzint niets. Alles is echt. Rauw. Schoon. Oprecht zoekend. Helder als water.

Een beetje als in de song 'Iris' van de Goo Goo Dolls:

Er is iets wat ontbreekt, zegt ze. Ze zoekt. Ze kan het zelf niet grijpen. Het gaat over erkennen en erkend worden. De muziek is haar gids. Ze koestert een droom. Zingen wil ze doen. Over durven dromen ondanks moeilijkheden. Protest en speels verzet. Haar wervelende energie verzet bergen. Ik luister naar wat ze zingt en herken me in haar durf. 

Alles gaat heen en weer.
Begrip beweegt in twee richtingen:
Wanneer zij me begrijpt voel ik me begrepen.
Wanneer ik haar begrijp voelt zij zich begrepen.

Veel keer na mekaar mag het nog gebeuren. Het stopt niet. Ook nu niet. Wanneer ik ouder ben. 

(The missing is what we need.)