Trop is te veel. Vanaf wanneer is het teveel? Wanneer breek je? Wat voedt jouw ja, wat voedt jouw nee? In deze tijd wordt er veel gesproken over grenzen stellen. Dat voelt alsof een mens een territorium bezit met een soort van vaste omheining erom heen. 'Grenzen stellen' klinkt als iets wat iemand te doen heeft om zijn identiteit te definiëren, om aan te geven wat wél en vooral wat niet tot de identiteit behoort. Het voelt defensief, op de hoede voor 'profiteurs'. Het begrip 'ruimte geven' zegt hetzelfde maar vanuit een andere energie. Welke ruimte is beschikbaar, welke ruimte kan verkend worden, welke ruimte is er rondom je om in relatie te gaan met het nieuwe, het andere, het onverwachte?

The more you know, the less you need. Meer kunnen met minder. Een cirkel als uitdrukkingsvorm voor een soort van essentie die weinig lijn inhoudt maar veel ruimte. Het is grenzen stellen door ruimte te geven. En er vervolgens op responderen. Met roze blokjes bijvoorbeeld. Of op jouw eigen unieke manier, in verbinding met de eigen unieke manier van zoveel anderen rondom je. 

Beware the illusion of certainty.

Fel roze zinnen zetten met symbolen.
Verhalen aandikken tot ze hun juiste proportie aannemen.
Niet te veel en vooral ook niet te weinig.

(You are enough.)