Dag 18, Suomenlinna

19 februari 2024

Dag 18, Suomenlinna

Vandaag kwamen de 'Traveling Blues' langs. Ik ken ze goed.

Ze komen meestal wel eens voorbij wanneer ik een tijd lang van huis weg ben, vooral wanneer ik alleen reis. Ze komen gewoonlijk langs wanneer ik in een grote stad ben, met veel mensen, maar niemand die ik ken. De kans dat ze langskomen is groter wanneer ik moe ben, of wanneer er een aantal dingen tegenvallen, zoals een gesloten deur, de weg niet direct vinden, een schoen die spant. De kleine dingen. 

Ik weet ook goed wat het doet weggaan. Gewoon wanneer ze er mogen zijn, een dag of twee of drie. Schrijven, tekenen, wandelen, lekker eten, verbinden met de thuisblijvers, wat lezen, op het gemak, traag doen. En ook, verbinden met de mensen hier. Gelukkig kwamen er vandaag een aantal gasten toe die vlot contact leggen. Dat was de vorige dagen niet het geval. Er waren wel enkele mensen, maar ze waren erg op zichzelf. Wanneer ik oogcontact probeerde te maken, keken ze weg. Maar vandaag waren er een aantal fijne gesprekken, met een jonge Japanner en een kunstminnende Finse vrouw. Dus dat zat alvast mee.

Maar goed, ze zijn er, en ze mogen er zijn. Ook dat is 'Tracing Slow Life'. De trage meereizende gevoelswereld laten zijn wat ze is.

Verder was er vandaag ook een supermooie trage en lange wandeling, het eiland rond, wandelen langs de kustlijn, op de wallen. Supermooie vergezichten over de zee, de stad Helsinki. IJzig, rotsig, af en toe een stukje aarde met gras dat ooit groen was maar nu eerder bruin, vaal-groen en heel kort. De lente komt, dat zag ik aan de vogels en aan de knoppen van de bomen. Het ijs smelt, steeds meer water in de zee, het ijs in brokken, grote en kleine, de klotsen en schuren tegen elkaar. Genieten is het wel, al die tinten van wit, al die verschillende vormen van glans. IJs glanst andere dan sneeuw, en nog anders dan water. De zon is er maar enkel op de achtergrond. Wanneer ze er is, komt ze fel uit de hoek. 

De witten, de blauwen, traveling whites en traveling blues. Ze mogen er zijn. Ze zijn mooi om naar te kijken. En... nothing is forever. 

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x