Ergens in de zomer van 2023 maakte ik de beslissing om een winterreis te maken naar het Hoge Noorden met de trein via interrail. Interrail is mijn favoriete manier om te reizen: 1 ticket, 1000 opties. Beperkte planning, veel vrijheid. Landschappen zien voorbijglijden. De trein als voertuig, de trein als woonkamer, de trein als werkplek. De trein als atelier. Van het éne station naar het andere. Van land tot land. Talen horen veranderen. Neerstrijken in een stad. De cultuur opsnuiven. En weer verder.

In de zomer van 2019 deed ik een zomerreis naar het Hoge Noorden. Op mezelf, 3 weken lang. Als een soort van respons op mijn drukke leven van toen, onafgebroken werken, verbouwen, opvoeden en meer. Vele ballen in de lucht. Van Neervelp naar het verre Finland en terug. Een lus van duizenden kilometers en miljoenen bomen. De groene long van Europa induiken. Tijdens die reis besloot ik om ooit terug te komen in de winter. En nu, 5 jaar later, is het zover.

Met mijn rugzak trek ik erop uit. Net zoals toen zal ik 'licht' reizen, met mijn warmste kleren en wat creatief materiaal. Een klein doosje aquarel, wat kleurpotloden, enkele stiften, een leporello en een schetsboek. De laptop ook, want ik wil bloggen, schrijven en schrijven over wat komt.

Vijf jaar geleden verscheen via die langzame verre reis de kunst van scribing in mijn leven. Ondertussen experimenteerde ik met scribing in vele contexten en merk ik hoe scribing bijdraagt tot het brengen van helderheid en inzicht in levens van mensen. Ik maakte duizenden tekeningen voor honderden mensen. Zonder die zomerreis was scribing vermoedelijk niet gebeurd, of hoe zeg je dat?

Dus ook nu ben ik benieuwd wat de reis me brengen zal. Weerzien met vrienden. Veel sneeuw. Koude. Een overvloed aan natuur. Traagheid. Verwondering. En stilte. Dat vooral. Stilte voor wat komen wil.