Corona. Klimaat voor vernieuwing?

Zaterdag 28 maart 2020

Tijdens de opleiding 'scribing' die ik vorige week volgde aan de Presencing Institute werden we uitgenodigd om een gesprek te beluisteren tussen een aantal deelnemers. Een dialoog over Corona.

De dialoog zakte van feiten en individuele beleving naar een ideologische reflectie over onze samenleving. Bijzonder boeiend om de mening te horen van stemmen afkomstig uit alle werelddelen. Een globaal perspectief in beeld gebracht via een simpele tekening. Wat erin te lezen staat, kan je rustig bestuderen. Het is een tijdsopname en ik was toevallig daar. Getuige van een dynamiek die dapper zakte naar essentie. Langzaam en in stilte.

Wat me opvalt bij het 'scriben'. Ik ben heel diep aanwezig en luister met vele oren. Ik luister aan de oppervlakte, ik luister in de diepte. Ik hoor de ondertoon, ik hoor het wit tussen de regels. Het is dat wit dat ik wil pakken, al tekenend, via vormen, kleuren, pijlen. Ik hoor ook jou, je bent er niet, en toch weerklinkt je stem. Hij resoneert met wat gevoeld wordt. Ik adem en ik pen.

Fascinerend.

Meesurfen op gedachten en gevoelens, woorden al dan niet uitgesproken. Al wat in de lucht hangt, krijgt een plekje op papier. Het witte blad vult zich tot het vol is en dan stopt het.

Op vrijdag stopt de week. Op zaterdag begint het weekend. Dan laten we de structuur voor wat hij was. Even anders. Met de fiets naar de winkel. Wind, mensen, mogelijkheden.

Fascinerend.

Daarom vandaag, een structuurloos gedicht, samenraapsel van wat woorden die zich ordenen en schikken, zuchten, wegen, wikken. En dan stopt het. De wereld valt stil.

schouwspel

ik fiets
fel is de wind
slaat in mijn gezicht ik vlam
naar een lokale biowinkel in de stad

of is dat niet essentieel
die verplaatsing te ver
het deert me niet ik wil lang
onderweg vrij spinnen mijn gedachten

mensen kijken, de kleur van hun ogen zoekt
knikkend naar corona, nooit zag ik zoveel mensen
op de straat die auto's toebehoort maar nu niet luwer dan
een autoloze zondag

gezinnen fietsen, ik kan er niet langs dus bel
mijn moeder op, we zoomen, ik drink porto en hef het glas
op wat morgen komen zal, business as usual of
een warme wereld?

ze zeggen zoveel, ze zeggen alles, ze zeggen niets
wie wijs is, zit niet aan het stuur
wie macht wil, heist de zeilen
uit het foute hout gesneden

mogelijks misschien ik word wakker uit een droom
het is geen droom, ik wrijf mijn ogen uit, ze prikken
nee ze branden van verlangen om te zien wat ik
ook las ooit in de ogen van mijn vader