Zaterdag 4 april 2020

Voor het eerste sinds lang weet ik niet waarover ik wil schrijven vandaag. Meestal weet ik dat wel. Elke dag weer vind ik stof in de fragmenten die ik om me heen vind. Vandaag niet. Ik zocht tussen mijn collectie aan beeldmateriaal naar een prent die uitdrukt wat er momenteel in me omgaat. Het werd deze subtiel groene afdruk, met als titel 'Groeipijn'.

Veel woorden lijken er niet op te borrelen. Er is geen vastberadenheid. Enkel stilte.
Ik heis me toch maar achter mijn scherm en laat mijn vingers het werk doen.

Illusie

Ik doe gewoon dat wat gedaan moet worden.
De boekhouding. Einde van het kwartaal.
De cijfers zien, vooral ook hoe ze stopten.
Op 16 maart. Wat is dat hier toch allemaal?

Het kwartaal is toch niet helemaal verloren, toch voel het zo.
Verdwaasd hang ik wat in het rond.
Vandaag vertrok ik niet op skivakantie, we bleven thuis.
Gewoon 'gezellig' onder ons.

Het lekkers voor het vormsel van mijn dochter, het hoeft niet nu.
We vieren haar twaalf jaren later wel.
Ik las de krant met al haar dramatiek, het helpt niet.
Ik vul een kruiswoordraadsel in en zucht.

Ik spring de fiets op, snel flits ik weg.
Eieren van chocola lachen me toe.
Een vrolijk taartje versierd met een framboos.
Daar is het huis al waar mijn moeder woont.

Elk op een stoel, en op een verre afstand.
Een kort gesprek. Zo positief als mogelijk.
De zon. Een glimlach, ook wel wat herkenning.
De winkel in. Alweer die labosfeer.

Ik lees berichten die me straf bevreemden.
Hoeveel WC-papier en zakdoekjes.
Dit leven voelt niet langer als het mijne.
Ik fiets naar huis en voel een vreemde aarzeling.

Goesting om weg te lopen maar waar naartoe?
Dit is mijn leven niet. Dit voelt zo raar.
De kinderen spelen in de tuin. Alles normaal.
Ik glimlach even maar het komt niet binnen. Toch?

Ik las gewoon teveel slecht nieuws vandaag.
De woorden drukken lastig op mijn borst.
Ik weet niet waar ik heen moet nu met mij.
Impressies, en dan maar verdoving straks.

Een film misschien.
Wat chocola.
Of even chatten.
Vergeet wat is.

De fantasie.
Doen alsof niet.
Misschien wel leuk.
Vakantie nu.

Wat zijn de plannen ook alweer?

Music: Nothing is taking me down...

Ik lees wat ik schreef.
Waarover ging dit nu?
Kleine ervaringen van verlies.

Ik doe een stap achteruit en kijk.
Ik zie mezelf schommelen.
Tussen herstelgericht en verliesgericht.

In de week ben ik actief en bezig als een bij.
Ik werk en ook is er dan toch wel iets van perspectief.
In het weekend niet, dan slaat dat dicht.

Dan zie ik wat er niet meer is.
Dan komt verdriet, dan haal ik in.
Dan is het rouw en ook soms mooi.

Het nieuws helpt me dan niets vooruit.
Want het zaait angst, toont wat ik mis.
De fiets op of de velden in.

En spelen, schrijven, lezen.
De was, de plas, de kuis.
De dingen die bewegen.

Dat vormt mijn gronding dan.