Maandag 23 maart 2020

Vandaag laat ik de vragen rusten. Al wat ik niet begrijp. Al wat Corona triggert. De schoonheid en de shit. Ik gooi het op een hoopje en doe mijn ogen dicht.

Ik adem diep. Voel dat ik leef. De velden en de wind. De groene ademtocht. De wortels van de bomen. Ze dragen ons. Ik voel de grond. De brief reist met me mee. Van hand tot hand. Ver hier vandaag. De brief valt met een zucht. Misschien bij jou. Misschien ook niet. Misschien, wees maar gerust.

Droom zacht, droom van een toekomst die verwondert. Droom van papier en inkt. Verzin wat woorden bij elkaar. Veel hoeft dat niet te zijn.

Neem een gedachte, een citaat. Een mijmering misschien. Of een gedicht, wit vederlicht, zo zwaar als een gewicht.

Het stappenplan is simpel, rechtlijnig als een bus. Vergeet de vragen die je kwellen. Vergeet de maatschappij die rouwt. Vergeet de dode die alleen stierf, vergeet de uitvaart zonder groet. Vergeet het regenwoud dat kreunt. Vergeet de ondernemersangst. Vergeet de jeugdzorg zonder handen, vergeet de dakloze die lijdt. Vergeet het protocol van zoom. Maar schrijf een brief en adem warmte. Kleef er een zegel op. En wandel morgen naar de postbus.

Laat los die brief en lach. Kijk naar de dageraad die rood kleurt. En voel de zon al zacht.