Vrijdag 20 maart 2020

Van de éne zoommeeting naar de andere. Ik lijk niet meer te bestaan zonder mijn scherm. Ik zoom, dus ik ben. Het brengt me geluk, maar het maakt me moe. Verschrikkelijk moe. Mijn ogen willen toe, zich afsluiten van al het nieuws en de mengelmoes aan meningen van de massa.

Het is een paradox. 

Ik wil me resoluut isoleren van virtueel contact en terzelfdertijd hunker ik naar elke sprankel verbinding die via dat scherm oplicht.

We zoomen in groep. Vertrouwde gezichten poppen in vierkante vakjes voor me op. Mijn hart springt omhoog. Toch wordt het maar half gevoed. Vakjesdenken. Ferm wennen. Ik train mezelf en hoop dat het beter wordt. Voorlopig voel ik het niet.

Vandaag kabbelden de dagelijkse dingen relatief rustig. Ik kon de pet van 'thuisleerkracht' even afleggen dus mocht ik me vandaag bezighouden met kunst en lino, woord en beeld. Een hele herademing na een hele week multitasken. Ik schets. Het proces loopt liters langzamer dan anders. Mijn hoofd lijkt niet aansprakelijk voor mijn gedachten. Ik ontwaar flarden en fragmenten. Ik word moe van mezelf. Moe van mezelf in mijn cocon.

Miljoenen coconnen op een hoop. Dunne lijntjes ertussen, gespannen via whatsapp, mail, messenger en zoom. Al dat digitaal gezoom, het maakt me blij maar relatief onrustig. Het boort grote gaten in mijn hoofd. Chaos alom.

Ik krijg het niet gerijmd. 

Volgende week moet het anders. Minder scherm, meer papier. Minder 'touchscreen', meer 'echtigheid'. Wat tekenen, wat schrijven. Gewoon bezig zijn met pen en papier. Mijn hoofd laten landen in mijn handen. Iets wat ik al mijn cliënten aanraad om te doen, maar blijkbaar ben ik nu aan de beurt. Broodnodige therapie. Om te verstaan wat ik ervaar. Om te begrijpen wat ik zie.

Onze geladen gehoorzaamheid aan Corona is opmerkelijk. 

De realiteit transformeerde op amper één week tijd tot een soort van surrealistisch schouwspel. En toch wist ik dat het komen zou. Er hing iets in de lucht. Ik hoorde het van de bomen. Mijn kinderen fluisterden het me al geruime tijd toe. Niet passen in systemen. Gevoelige karakters. Genieten van langzaamaan. Verbonden met de Aarde. Een schone generatie die ons al langer dan vandaag een spiegel voorhoudt. Net nog woonde ik een live sessie bij met Greta Thunberg. Zij staakt van thuis uit nu de scholen leeg staan. Niets is nog wat het was. Onze betonnen bouwsels staan leeg. We bliezen deze week de kaarsen uit. De stappen die we vandaag zetten, zijn niets in vergelijking met wat op ons afkomt. Er is geen weg terug.

Ik moet mezelf heruitvinden. Maar ik weet niet hoe.

Mijn rol als mama, mijn rol als Art Facilitator, mijn rol als Broeikasbewaarder, mijn rol als ondernemer, mijn rol als mens.

Ik geef mezelf de tijd en duik vol goesting de volgende zoomsessie in. Mijn hart zoekt naar contact, reikt uit en zingt. Ik observeer de wereld en loop vast. In mijn hoofd klinkt een melodie.

Nobody really knows
Where they're supposed to go
Hiding behind a wall
Afraid that they'll lose it all
But that's allright
Just follow the light
And don't be afraid of the dark
In the moonlight
You'll dance till you fall
And always be here in my heart