Donderdag 19 maart 2020

It's all about connection.

Verbinding. En wat als die plots wegvalt? De virologe die gisteren in haar pen kroop, was vandaag 'alleen maar mama'. Een hele dag lang navigeerde ik mijn drie kinderen doorheen hun sappige schoolwerk en zilte zorgen. Eentje in het lager onderwijs, eentje in het hoger middelbaar en eentje aan de hogeschool. Het was geen fulltime job, tussendoor kon ik nog nét mijn mails checken, de was insteken en een paar zoommeeting achteroverkappen.

Ze zeggen soms: 'Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.'

Vandaag heb ik dat gevoeld.

Ik besefte ineens, die grote kinderen van mij, hun haven is nog altijd wel het gezin hier thuis maar hun hart ligt bij hun vrienden, bij de voetbal, bij de scouts. Centraal in hun verhaal: verliefd verlangen naar complete vrijheid, heerlijk ontluikende verantwoordelijkheid en zotte streken. Na school nog even blijven plakken in 't stad. Op kot ongegeneerd de nacht doorsteken en een stuk de dag in slapen zonder dat het thuisfront op de hoogte is. Elke zaterdag met de fiets naar de scouts. Door weer en wind, al vele jaren lang. Ze staan in leiding nu, allebei. Hij bij de welpen, zij bij de jongverkenners. Het is hun leven. Het centrum van hun bestaan. De scouts zorgt ervoor dat de balans niet doorslaat en de kerk in het midden blijft. Een lichtpunt in een stad van tergende taken, lastige leerkrachten, onnozele 'onbenulligheden', deadlines en druk. Ze stappen erin mee, in de maatschappij die wij hen voorkauwden. De éne week al wat meer in de maat dan de andere. Soms gaat het goed, soms gaat het beter, en soms loopt het niet. Smartschool toont zich hierbij als betrouwbare barometer. Maar de scouts, dàt lukt altijd. Dat gaat vanzelf. Daar bloeien ze open, daar zijn ze vrij, daar willen ze zijn.

En plots ineens -beeld het je maar eens in- zit je weer thuis. Je ouders dringen hun ritme aan je op want ze horen op de VRT dat structuur essentieel is, en zeker al voor jongeren. Een dagschema, op tijd uit bed, commentaar als je te lang netflixt.

Ca va nog, ze weten inmiddels wel hoe ze me straal kunnen negeren. Ik laat het oogluikend toe want diep vanbinnen weet ik wel dat het goed komt.

Maar vandaag hadden ze het lastig. 

En we zijn nog niet halfweg. Niet meer naar de scouts, niet meer naar school, de Oude Markt ging plots in rook op, de JIN-bar toe. Iedereen studeert. Of doet alsof en consumeert surrealistische series op Netflix. Zonder enig perspectief. De 'soort van lockdown' loopt alvast tot en met 5 april. Maar Scouts en Gidsen Vlaanderen gaf aan dat de tenten zeker dichtblijven tot 20 april. Daarna zijn er gewoonlijk nog drie vergaderingen en dan begint de blok. Iets om naar uit te kijken.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn en jongeren al helemaal niet. Die gasten zijn gemaakt om bij hun 'peers' te zijn. Prettig gestoord. Ze zijn gemaakt om uit te vliegen, het nest uit, de wereld in. Grenzeloos verkennen, gretig experimenteren, het leven inhaleren. Vertrouwensvol en onbevreesd.

En plots moet het anders. Kortwieken, die vleugels!

De vleugels kortwieken, tegennatuurlijker kan haast niet. Je doét dat niet als ouder, je wéét dat het niet past bij de ontwikkelingsfase van de tiener, en nog minder bij die van de jongvolwassene.

Mama, hoe doe ik dit?

Een vraag met tranen. Daar sta je dan. Nul ervaring. Never been there. Van de stad naar het dorp. Hoe doe je dat? Van je kot naar je kinderkamer. Hoe moet dat weer? Van chillen met je vrienden naar netflixen met mama en papa. Hoe schakel je? Ik blijf het antwoord schuldig. De krop in mijn keel verraadt mijn verdriet. Ik adem diep. Raak verstrikt in mijn denken en herinner me het interview met Peter Adriaessens gisterenavond laat. Hoe treffend hij het uitdrukte. Een oneliner van een emeritus. Het zal wel waar zijn dan.

'Tieners hebben hun vrienden nodig.'

Pleidooi voor 1 vriend.

Mag ik even? Een serieus simpele suggestie. In te bedden in het 'Verdrag inzake de Rechten van het Kind'. Elke jongere kiest 1 gelijkgestemde vriend uit en mag die elke dag ontmoeten. Je neemt daarbij de volgende maatregelen in acht. Geen ontstuimige omhelzing. Maar eens goed gillen mag. En zot doen ook. Afstand houden, zoals gebruikelijk, dat weten we inmiddels wel. Een uurtje buiten wandelen. Bewegen. Vitamine D opslaan. Babbelen. Ventileren en vloeken op je ouders. Lachen bij elkaar om dezelfde miserie. Spreken over wat niet lukt. Geen zin in fucking facebook, messenger, facetime of instagram. Je vrienden missen. Geen voeling meer met je studie. De band kwijtraken. Ontsporen. Het nut niet meer zien. Studeren? Waarom deden we dat ook alweer? Vorig jaar nog betoogden we elke donderdag voor een beter klimaat. Er bougeerde niets. Dit jaar komt er een virus langs. Alles valt stil. Zelfs de scouts. Een regelrecht ramp.

Geloof me vrij.

Geef mij maar de eenvoud van huiswerk over thema's als 'verenkelen en verdubbelen', laat mij maar het verschil uitleggen tussen 'hen en hun', voorbeelden geven van 'infinitief, stam en verleden tijd', tips geven voor het berekenen van de inhoud van een balk, Franse woordjes vertalen en als het moet ook nog even stilstaan bij straffe kost als semantiek, Homerische vergelijkingen en Turteltax.

Jonge kinderen ervaren dit tijdperk als een lange Paasvakantie. Voor tieners is het een ongestructureerd bombardement van indrukken, het ineenstuiken van hun veilige wereld, een hoop vraagtekens bovenop een uitroepteken. En voor jong-volwassenen: een verloren vlucht zonder vleugels.

Geef hen wat marge dus.

Beschimp hen niet omdat ze nog een feestje bouwden. Ze verkenden gewoon even de grenzen. Dat is hun job. Ze wisten misschien wel wat hen te wachten stond. Ze gaven ons misschien gewoon een signaal. Een teken aan de wand. Wekenlang alleen? Wie gaat de brokken lijmen?

Ik vraag het me af.

Dit was een pittige dag. Maar we sloegen ons erdoorheen. En morgen beginnen we opnieuw. Vertrouwensvol en onbevreesd. Eén ding is alvast zeker. Het is vrijdag dus komt er een uitgebreid 'apéritif maison'. En misschien ook nog wat foto's kijken van de scouts.

Er borrelt een oproep op. Een oproep voor elk van ons. Voor elke opvoeder. Moeders, vaders, leerkrachten, docenten en professoren. Laten we hen koesteren. Onze kortgewiekte jongen. Laten we onze nesten zo zacht mogelijk maken opdat ze op hun effen kunnen komen. Laten we vanavond allemaal een klein feestje houden omdat ze zich zo goed houden aan het heftige huisarrest. Trots moeten we zijn. Onvoorstelbaar trots.

Vanavond, na de witte lakens voor onze zorgende helden, in àlle huizen van ons land: Apéritif Maison!

Gelukkig is er op een straffe dag als deze ook poëzie die me toelacht, zelf al voelt het behoorlijk bevreemdend.

Neem een kind dat zijn eerste stappen zet.
Het gaat niet over hen vasthouden, maar over -zou
ik?- loslaten en lang kijken.

Herman de Coninck

-

Bijkomend leesvoer

De psychologisch gevolgen van quarantaine en wat we daaraan kunnen doen.