Zondag 29 maart 2020

Vandaag doe ik niet mee.
Dat virus.
Het kan me gestolen worden.
Echt, ge moogt het hebben!

Vandaag heb ik gelachen en gefeest, want er was iemand jarig thuis.
Vandaag heb ik gedronken en gezondigd.
Vandaag heb ik mezelf beklaagd.
Vandaag zag ik het niet zitten, languit in de zetel, luisteren naar Harari. Een doemscenario over het post-corona tijdperk. Positief was dat niet. Het is duidelijk. Ik kom mijn zetel niet meer uit.
Vandaag ga ik niet bloggen.

Geen zin in business.
Geen zin in heruitvinden van mezelf.
Geen zin in laat 's avonds nog achter mijn scherm kruipen om een tekst te schrijven.
Geen zin in gewoontes.
Geen zin in mezelf.

Ik ben zoveel kwijt.
Niet in het minst mijn betekenis.

Op de schommel tussen rouw en herstel.

Vandaag ben ik moe.
Coronamoe.

Vandaag vier ik feest.
Ik doe alsof het virus niet bestaat.
Ik gooi de nieuws-apps van mijn smartphone en ook de radeloze rij aan meningen op facebook, linkedin en instagram. Ik moet het allemaal niet weten. Even maar. Laat mij ontsnappen.

Over en uit.

Alleen deze nog op facebook dumpen en dan wegwezen.
Een dag na datum, but who cares.
Maandag 30 maart 2020, 18.33u.

De ets bij deze tekst maakt ik een hele tijd geleden al.
2015 in Capileira, Spanje
Toen we nog mochten samentroepen in een verlaten bergdorp.