Ik zit in mijn atelier in Leuven, met het raam open. De wind waait binnen. Om mij heen op de grond liggen stapeltjes. Ze zullen weldra ingepakt worden in doosjes en de post opgaan. Het derde postpakket is dus in de maak. En ik denk dan, het gaat altijd trager dan gepland. Kunst laat zich immers niet dwingen, niet timen en moeilijk vangen in een vorm. En toch is de vorm cruciaal, want deze zet aan tot doen. 

Vergelijk het misschien met het witte blad. Alvorens je je eerste lijn zet is alles mogelijk, en toch komt er op een bepaald moment dat eerste gebaar dat vorm geeft. 

Het maken van het postpakket vraagt vele kleine micro-handelingen en micro-beslissingen. Misschien is het daardoor dat het proces langzaam gaat. Ik doe ook steeds een terugblikken op een voorbije periode, een soort van terugwaarts kijken naar wat was. Dat doe ik door terug te scrollen in mijn foto's en in mijn agenda. Het is best wel boeiend. Ik leef zelf erg in het nu en in het morgen. Ik ervaar het dan ook best wel als een uitdaging om 6 tot 3 maanden terug te blikken in de tijd. Wat het me brengt? Een soort van bedachtzaamheid, een bewust en chronologisch terugblikken naar wat was van wat nu is. Anders dan het toevallig terugblikken, met meer intentie en focus.

Misschien ook wel een aanrader voor jou?