Het werk hangt in de ruimte. Van mij hangen er twee groepjes. Dit groepje van drie en dan nog een ander groepje van drie. Rachael voorzag vier werken. En ook nog een object. Andrea zette een werk in de houten kast. 

Het is een voorzichtig kennismaken met elkaar. Ons werk samenbrengen in dezelfde ruimte. Zo heel goed kennen we elkaar nog niet dus is het wat aftasten. Wat kan samen bestaan in één ruimte? Heel snel komen we tot een soort van eerste prototype. Misschien is dat wel niet helemaal het juiste woord. Zou het woord 'fase' de lading beter dekken? Of het woord 'setting', 'cocreatie', 'interactie'? Ik merk dat ik zelf nog wat aan het voelen ben. Zoekend naar het goede woord.

Ons plan is om tussen nu en 2 december een aantal 'settings' te cocreëren. In dat opzicht is het een expo die anders is dan wat er normaal gezien te beleven valt. Er zullen zaken veranderen. Elke keer je in de ruimte komt, is het opnieuw kijken. Is er iets veranderd? Kwam er iets bij? Ging er iets weg? Een beetje zoals vroeger in de Bond, die krant lag bij ons thuis de zaterdag op tafel. Als kind ging altijd regelrecht naar het duo van tekeningen die op de voorlaatste blad van dat weekblad stonden: 'Zoek de 7 verschillen'. 

Setting 1 dus. De basis. Ik startte met het werk dat ik het laatst getoond heb ter gelegenheid van de kunstroute in 2022, het werk dat nog in de kaders zat. Makkelijk en snel beslist: drie werken van de collectie 'viral war'. Daarnaast ook nog drie werken van de collectie 'cirkels'. Wat past in welke kader? Welke passe partout kan ik herbruiken? Wat hoort bij elkaar? Ook in de gang hing ik twee werken op, eentje uit elk van beide reeksen. Ouder werk al. Samen vormen die werken een soort van verhaal. Een verhaal over conflict en vrede.

De werken zelf deel ik weldra met jullie maar eerst wilde ik graag deze foto tonen. Een heerlijke compositie van Andrea. Drie op een rij. Perfect in lijn gebracht door Rachael die de werken voor me ophing. Ik hou van de diagonale lijn in deze foto. De moderne stalen kaders die spreken met de marmeren lambrisering van de oude schouw. Vele tinten van wit. En wie goed kijkt ziet enkele kleine vlekjes kleur die uit de triptiek naar voren springen. Subtiel, haast onzichtbaar. Maar toch zijn ze er. Minieme kleurvlekjes op een vlak van onschuldig wit. De handen wassen in onschuld. Zou dat een beweegreden kunnen zijn voor geweld? Niet zien wat je aanricht? Blind zijn voor datgene wat gezien moet worden? Een soort van onvermogen om het groter geheel te lezen? De onderlinge samenhang uit het oog verliezen? De goedheid begraven? De kleur wegwassen?

Het zijn vragen waarmee ik rondloop. Antwoorden zijn er niet. Enkel een schamper responderen via kunst. Tekens van stil verzet misschien?

Text by Anje Claeys
Photograph by Andrea Handl

-

Benieuwd naar meer?