Hoeveel keer heb ik al wel niet werk geselecteerd, zoeken, wat wel, wat niet? De kaders openklikken, het werk erin, het glas opblinken. Welk werk toon ik, welk werk niet? Wat hoort samen? Wat apart? Hoe dicht mogen de werken bij elkaar? Welke kleuren passen samen? Welk formaat? Welk verhaal wil ik vertellen? Hier zie je me bezig. Zoekend, proberend, inkaderend, uitkaderend. Een reeks van zes werken wordt het. Een groepje van twee + eentje alleen (de cirkels, het eindeloos hernemen), een groepje van drie (de oorlog, hoe kan het ook anders met wat er zich toont daar in Gaza?). En dan nog eentje apart, buiten in de gang aan een verloren nagel in de muur. Een nagel die vraagt om iets. Bij nader inzien daarna toch ook nog een extra werk toevoegen in de gang (tijdelijk, een lege kader vullen), over dualiteit. Deze kan dan de brug vormen tussen 'oorlog' en 'eenheid'. Zou dat leesbaar zijn voor kijkers? Vast niet. Moet ook niet. Maar het is hoe ik het bijeenhoud in mijn hoofd. Dit is hoe ik het nu, vandaag, bijeenbreng, bijeenzet, in scène zet. Niet zomaar wat. Dat is het nooit. Het is altijd gekozen. Altijd een verhaal. De werken in de kaders zijn de elementen, de bouwstenen, de woorden, de zinnen. Het geheel, de som van alle elementen, dat is het verhaal. Zo schrijft het zich. Vandaag. En morgen kan het anders zijn.

Showing something is always the result of a long process. There is the making, the framing, the selecting. The composition matters because it determines the story that wants to be told.

Art by Anje Claeys @bioartprint. Pictures by Andrea Handl @andreahandl.photography. Rachael @rachael.tyrell.art was there too, she also braught in her work. The tree of us together did the selection. We had fun. Lots of fun.

Text by Anje Claeys
Photograph by Andrea Handl, extra pictures on Instagram @octobersong.elements

-

Benieuwd naar meer?