17 maart 2024
Tracing slow life
In februari trok ik naar het Hoge Noorden. Op mezelf. Via Duitsland, Denemarken en Zweden, reisde ik met de trein naar Finland. Daar verbleef ik een tijdje bij een goede vriendin en vervolgens trok in naar het zuiden en exploreerde ik Helsinki. Ik nam de tijd om stil te staan. Bij wie ik ben en wordend ben. Ik maakte schetsen en tekeningen, ik schilderde en schreef. Zo belandde ik in een verhaal dat ik zelf beleefde.
'Tracing Slow Life' was een cocreatie met mezelf en het landschap waar ik doorheen reisde. De reis was rakend, koud en boeiend. Ik bracht veel tijd door met mezelf, was voornamelijk op mezelf. Dat was vaak fijn, soms moeilijk, af en toe ook lastig. Tijdens de reis nam ik veel notities en maakte ik talrijke schetsen en tekeningen. Dat deed ik in verschillende schetsboeken, die verschillende lagen representeerden. Toen ik na 3 weken terug thuis kwam dook ik onmiddellijk in het ritme van elke dag. Daardoor vond ik niet meteen de gelegenheid om het werk te ordenen tot iets nieuws. Maar de ervaring huist in me. Ik wacht op de tijd. De tijd die rijp genoeg is om ruimte te creëren om vanop een afstand te kijken en te zien wat er verscholen ligt.
Enkele woorden, reflecties van de maandelijkse ontrafeldialoog op zondag.
- Alleen is onmogelijk, het trekt en duwt.
- Hoe gaan we om met zwakkeren?
- Het appèl van de ander.
- Wegkijken of niet? Wat is nu het juiste?
- Ik moet elke dag... Mag het minder streng?
Innerlijk werk, inner work, wanneer maken we daar tijd voor. Kan het zijn dat 'Tracing Slow Life' in feite ging over eenzaamheid. Dat soort van eenzaamheid dat niet zielig is maar uitnodigt tot deugddoende 'alenigheid'. Innerlijke herbergzaamheid?
Elke maand trek ik me een week terug in mijn atelier. Ik druk me uit. Letterlijk en figuurlijk. Wil je weten wat er in mijn atelier gebeurt, meld je dan aan via de link hierboven en word deel van het verhaal.