Viewpoint. More than one.

14 maart 2022

Viewpoint. More than one.

De 'Art Week' in maart 2022 was een week zonder plan. Heerlijk. Het was lang geleden dat ik echt tijd genomen had voor kunst dus ik moest er even inkomen. Een aantal vaste rituelen hielpen me daarbij. Elke dag startte ik met het typen van een blad 'stream of consciousness' met een oude typmachine. Doel is het blad vol te typen, zonder censuur. Gewoon typen wat in me op komt of wat me bezig houdt, zonder na te denken over het vormen van goede zinnen of het schrijven van een sterke inhoud. Me gewoon leegschrijven, om daarna aan de slag te gaan met wat dan in me opkomt.

Het thema dat naar boven kwam was 'viewpoint'. Met veel mensen samen op deze planeet, en iedereen heeft een eigen gedacht en bekijkt de wereld vanuit zijn of haar eigen perspectief. Ik knipte ogen uit kranten en kleefde die allemaal samen op een blad. Direct een blad vol, en dat uit nog maar één magazine dat aan de krant wordt toegevoegd. Bijzonder om al die ogen bij elkaar te zien. De ogen van Putin, maar evenzeer de ogen van rouwende mensen, de ogen van Stromae, de ogen van zovele bekende en minder bekende mensen.

Daarnaast werkte ik door op prints die ik maakte in 2016. Ik zette er nieuwe lagen op waardoor het werk nieuwe betekenissen kreeg. Met felle kleuren op snelle wijze, helemaal in aansluiting met wie ik nu ben, als kunstenaar. Het is minder bedacht, meer doorvoeld. Het is minder beredeneerd, meer spontaan. Het voelt licht. Ook al gaat het over lastige thema's zoals conflict en oorlog.


Woorden geschreven over 'The Golden Art Week' in Maart 2022

Het nieuws wordt beheerst door de oorlog in Oekraïne. Als vanzelf delen we de strijd op in 2 kampen. De 'dappere' Oekraïners en de 'domme' Russen. Alsof alle mensen van 1 natie over dezelfde kam te scheren zijn. Uiteraard is het complexer dan dat en zijn er veel tekenen van verzet, aan beide zijden van de grens.

Mijn gebaar van verzet was klein. Op de dag dat de oorlog startte nam ik een zaaibak, vulde die met verse grond en stak er zonnebloempitten in. Ik las ergens dat zonnebloemen gezien worden als de nationale bloem van Oekraïne. Oekraïne is wereldwijd blijkbaar ook de grootste teler van zonnebloemen, gevolgd door Rusland (bron VRT, klik hier als je het artikel wil lezen en ook het filmpje wil zien van de vrouw de zonnebloempitten wil geven aan een Russische soldaat). 

De pitten in de grond, binnen in huis, de warmte zorgde ervoor dat ze snel kiemden.

En vervolgens ging het snel. De plantjes groeiden terwijl de oorlog woedde. De slag om Mariupol, de strijd in Kiev. Ik nam er de landkaart bij. Zocht de grote steden op. Merkte op wat een groot land Oekraïne is. Dat er veel provincies zijn. Voor elke provincie maakte ik een vlag.

Op de achterzijde van de vlagjes, kwam de Russische vlag met daarop het vredeteken. Een teken dat ik leerde kennen toen ik in de lagere school zat en ik het 'vredesboek' (Het Vredesboek van Bernard Benson, lees hier wat erover verscheen in Knack) kreeg als kado van mijn ouders. Een prachtig boek met leuke illustraties en treffende zinnen.

En vervolgens schonk ik elke stad een plant. Elke dag zorgde ik voor de planten. Ik gaf ze water en sprak met hen. Het nieuws volgde ik vanop de achtergrond. Net genoeg. Een aantal planten deden het niet zo goed. Eentje ging dood. Ik plantte nieuwe pitten.

Toen ik tijdens de Paasvakantie op reis ging met mijn dochter (en er niemand thuis was om voor 'Oekraïne' te zorgen) zocht ik een warm onderkomen voor de jonge plantjes. Ik stak ze in de koffer van mijn auto en bracht ze naar een goed georiënteerde vensterbank en de warme handen van een natuurminnende mens. 

Ondertussen is het weer milder en kunnen de planten geregeld buiten staan. Weldra deel ik ze uit, plant ik ze in mijn tuin (en hoop dat ze het leger van slakken zullen overleven) en dan zullen er in de zomer zonnebloemen groeien in mijn tuin. Zonnebloemen als gebaar van verzet. Verzet tegen deze wilde oorlog. 

Ik maakte ook een lino. Een landkaart. Explosies. En een grote zonnebloem. 'Sunflower war'. Blauw en geel. Net als hun vlag. Opnieuw een gebaar van verzet. Ze zijn klein, mijn daden van verzet, worden niet opgemerkt. Maar voor mij zijn ze essentieel. Ze vormen een soort van 'ook'. Er is de oorlog. Maar er zijn 'ook' mijn zonnebloemen. Er zijn 'ook' de mensen die samen met mij voor de zonnebloemen zorgen. Er is 'ook' de lente. Er is 'ook' de warmte van mijn vrienden en huisgenoten. Er is 'ook' Atelier Blauwhof waar ik te gast mocht zijn in maart en waar ik deze lino maakte. Er is veel shit op deze wereld, maar er is 'ook' veel schoonheid. En vooral ook, vele gebaren van verzet. Hoe klein ook. Ze zijn wat ze zijn en ze doen hun werk. Ze maken de shit verdraagbaar.

Terwijl de oorlog verder woedt, groeien ook de zonnebloemen. Elke keer er eentje sterft, plant ik nieuwe pitten. De natuur is onovertrefbaar. 

Er zullen altijd meer bloemen zijn dan kogels.
Meer bloemen dan granaten.
Meer bloemen dan bommen.

Gisteren nog hoorde ik van iemand dat er ook veel Russische mensen op de vlucht zijn. Als gebaar van verzet. Omdat ze het niet eens zijn met de daden van hun leider. Ook dat is 'ook'.

(27/04/22)


Voel je het resoneren? Doe dan mee met 'De Zondagen'! Klik hier voor meer info.

Elke maand trek ik me een week terug in mijn atelier. Ik druk me uit. Letterlijk en figuurlijk. Wil je weten wat er in mijn atelier gebeurt, meld je dan aan via de link hierboven en word deel van het verhaal.

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x