Het jaareinde nadert. Ik lig al weken in bed, als gevolg van een ernstig verkeersongeval. Gebroken ribben en een geperforeerde long. Pijn. Ik krijg veel bezoek, vrienden van vroeger en nu passeren aan mijn ziekenhuisbed in de living van ons lemen huis. Ze brengen boeken mee, chocolade, soep en verrassingen. Ze vertellen over hun leven, en ik over het mijne. We delen verhalen, we weven met woorden en zinnen.

Omdat lezen na verloop van tijd toch ook iets eentonig en solitair heeft en ik verlang naar beweging en doen wend ik me tot de textiele kunsten. Een weefgetouw in huis en restjes wol doen me dromen van landschappen. Ik vind een lapje textiel waarop ik kan borduren. De kruisjessteek. Terug van weggeweest. Een citaat dat me raakte in één van de boeken die ik las, vindt zijn vorm in een borduur-ontwerp. Letter voor letter, woord voor woord. Kleur na kleur.

'Vitaal' in de zin van 'levenbrengend, levengevend, herstellend en dus noodzakelijk'. De woorden vragen om een beeld, dat van de schildpad. Op een strandje waar ook riet is, of zou het helmgras kunnen zijn? Dat de langzaamheid wonderen doet, herstelkracht heeft en leven geeft.

Deze maand ontvang ik de deelnemers van De Zondagen dichtbij mijn bed deze keer, in De Broeikas, de coöperatieve ruimte naast ons huis. Lekker warm en gezellig, gedempte lichten, zachte zetels met veel kussens. We praten bij en vervolgens gaan we aan de slag, om het jaar al doende af te ronden. Een jaar van gedeelde inzichten, gedeeld zoeken, gedeeld vinden. We maken een 'vision board' waarin we terugblikkend vooruit kijken in de tijd. Vervolgens gaan we erover in dialoog. Delen we onze verhalen.

De Zondagen, een traag alternatief voor het snelle vooruitgaan van de wereld. Het jachtige tempo. Verzet doen door stil te staan en samen met anderen in dialoog te gaan. De meerstemmigheid verwelkomen, de tegenstem uitnodigen, de rijkdom ervaren die zich verscholen houdt in verschil. Zo vormen we een sterk doch zacht weefsel dat weerstand biedt tegen polarisering en geweld.

Weefsel zijn.
Weefsel doen.
Zou het kunnen dat hetgene is wat er zo broodnodig is in onze wereld?

Elke maand trek ik me een week terug in mijn atelier. Ik druk me uit. Letterlijk en figuurlijk. Wil je weten wat er in mijn atelier gebeurt, meld je dan aan via de link hierboven en word deel van het verhaal.