Young spirits, old souls.

17 januari 2022

Young spirits, old souls.

Een hele week! Geen enkele afleiding. Ik nam zelfs ook de donderdag vrij. Donderdag is de dag waarop ik normaal gezien in Gasthuisberg werk, op de dienst kinder- en jeugdpsychiatrie. Vijf dagen tijd dus, om ongedwongen, zonder dat er iets moest, in mijn atelier te zijn en te werken. Het was heerlijk. De energie stroomde. Alleen vrijdag was wat lastiger. Ik was wat moe. Van het intensieve werk van de voorbije 4 dagen, dacht ik toen. Achteraf gezien bleek dat toen al de voorbode te zijn van Corona, die op bezoek kwam thuis. Maar dat wist ik toen nog niet. 

De 'Golden Art Week' begon op maandag 17 januari 2022. Op blue monday. In mijn blikveld stonden de jongeren. Vooral zij die het lastig hebben. Ik las percentages die me deden schrikken. Ik hoorde een interview met Prof. Dr. Filip Raes van de KU Leuven over de mentale last bij mensen als gevolg van en ondanks de corona-crisis. Het bleef plakken. Dus ik maakte werk voor hen. Voor onze jongeren. Voor de frisse geesten, de oude zielen. De wijze jongeren. Ze willen het anders. Radicaal anders. Hoe? Dat is nog niet bekend. Maar anders, dat zeker.


Essay geschreven in 'The Golden Art Week' in Januari 2022

De muziek draagt me doorheen de dagen waarin niets moet en alles mag. Mijn handen zijn een verlengde van mijn zintuigen. Ze voeren uit. Ze volgen de geraaktheid. Nieuwsflitsen. Lyrics. Woorden. Zinnen die zinnig zijn. Veel zinnen zijn onzin. Ik selecteer. Overweeg. Wik en weeg. Met vaste hand. Soms aarzelend. Dan weer wetend.

Zo is dat dan na 50 jaren hier. Nog altijd twijfelend. Het hoort erbij. Dat weet ik inmiddels. Geroerd, beroerd, geraakt. Ik lees verontrustende cijfers over jongeren en hun gemoed. Konden we maar sneller, beter, gerichter. Maar het gaat zoals het gaat. De systemische onrust zet zich vast in kwetsbare systemen en gevoelige harten. Ze zien, voelen, weten niet hoe het moet. Niemand weet dat. Toch is het de aankomende kudde briesend geweld die de wereld van morgen zal kleuren en helen. In de onrust van vandaag leren ze de vaardigheden van morgen. Het omarmen van onzekerheid staat daarin centraal. Hoe navigeren in een wereld waar het morgen onzichtbaar is?

Blue monday. De tranen stroomden. Aan de keukentafel. De isolatie. De vragen. Alleen. En zo ook de anderen rondom haar. Zo is dat na 21 jaren hier. Voelen dat de oude systemen uitgespeeld zijn, je er niet in thuisvoelen, je weg zoeken. Authentiek. De compromissen laat je aan de anderen. Het is te bewonderen. Weinigen doen het je na.

Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning

George Skaroulis

Het is aan ons. Wij zijn aan zet. Hoe kunnen we onze wijsheid doorgeven aan de generatie die voor ons zal zorgen wanneer wij het niet meer kunnen? Zo gaat het leven van generatie op generatie verder. Ervaring stoelt op ervaring. Het bouwt altijd voort op wat er al is. Het maakt me nieuwsgierig naar mijn voorouders. De mannen en vrouwen voor me. De moeders en vaders voor me.

Starend in de dag van vandaag. Staren in het niets, in het alles, het ver hier vandaan en het dichtbij. Omdat het daar is waar essentie te vinden is. Of niet. Of ergens daartussenin. Tussen nergens en overal, tussen gisteren en morgen, tussen iets en niets.

Ik denk en doe in cirkels. Hernemen van oud werk is als het vervellen uit een oud leven en zacht wentelen in iets nieuws dat nog grotendeels onbekend maar wel vertrouwd gezien wil worden.

Collateral damage. Zo noemen ze het. Ik denk aan de bedden op intensieve. Om de één of andere manier is dat een parameter die veelzeggend is en nauwgezet gemonitord kan worden. Heel anders is het met de bedden op psychiatrie. Daarvan zijn er tekort. Toch schiet er daardoor niet één of andere task force in actie. Er wordt wel geroepen maar niet gehoord. Er wordt wel aan de bel getrokken maar er wordt niet geluisterd. Het éne bed is het andere niet.

Een pandemie is iets dat wereldwijd toeslaat. Globaal. Tegelijkertijd ver van en dichtbij ons bed. Ik verscheur de krant in stukken en de snippers vormen de basis voor een collage. A tree within a tree. Een aanklacht enerzijds en een pleidooi anderzijds. Ik lees wat ik schreef.

Ethical integrity
System integrity
Global integrity

We zetten grootschalige leuk-ogende acties op om hen gevaccineerd te krijgen, onze jonge populatie, maar we denken nationaal en dan pas globaal. We zoemen in, zonder terzelfdertijd voldoende uit te zoemen. We staren ons blind op details die er haast niet toe doen.

De hoofdzaak. Dat het eerst en vooral draait om zuivere lucht. Letterlijk, maar evengoed figuurlijk. Virale aerosols en een planeet die brandt. Daar betogen onze jongeren voor. Il est trop tard. Il est presque trop tard. Il n’est pas trop tard. Wie zal het zeggen? Ook hier weer lijkt het een ja-nee verhaal van mensen voor en mensen tegen. De grote grijze massa komt zelden in beeld. En als ze dat al doet via een betoging in de hoofdstad van ons land, lijkt ze enkel een log te negeren verschijnsel.

Global warming
Global inequity
Global warning

Gewaarschuwd zijn we. Nu nog een krachtdadig beleid. Het vergt moed om dat te kunnen. Evenveel moed als nu als jongere te moeten meedraaien in oude systemen die bijeengehouden worden door scheuren, een handvol rafelig weefsel en wat cellen misschien. Een prestatie-gerichte consumptiemaatschappij met weinig voeling voor de natuur die we in ons dragen. Het niet-weten verdragen, dat vergt moed. In de onzekerheid van vandaag worden de leiders van morgen geboren. Ze schieten wortel. Ze voelen veel. Ze zien alles. Ze merken dat het niet meer klopt. Daarom kloppen ze op de deuren van ziekenhuizen en willen ze er een bed. Een bed om in te rusten en oren die luisteren naar hun weeklacht. Als de muren oren hadden zouden ze het wel weten. Ze zouden zich verenigen tot een torenhoog gebouw (de Leuvense universiteitsbibliotheek waardig) en luid scanderend een lumineuze leuze de lucht in lanceren.

Act now!

(20/01/22)

Voel je het resoneren? Doe dan mee met 'De Zondagen'! Klik hier voor meer info.

Elke maand trek ik me een week terug in mijn atelier. Ik druk me uit. Letterlijk en figuurlijk. Wil je weten wat er in mijn atelier gebeurt, meld je dan aan via de link hierboven en word deel van het verhaal.

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x